Trekkerwaarschuwing– Dit verhaal bevat informatie over aanranding, geweld en/of zelfmoord die mogelijk triggerend is voor overlevenden.
Op 60-jarige leeftijd heeft Neurali het grootste deel van haar leven doorgebracht in de huizen van haar werkgevers, waar ze de vloeren schoonmaakte, hun kleren wast, hun maaltijden kookte en hun kinderen opvoedde. Zoals veel dienstmeisjes in Ecuador heeft ze vaak te maken gehad met lange werkdagen zonder bescherming op de werkplek – routinematig uitgebuit door degenen die ze diende, zelfs fysiek en seksueel misbruikt.
Ondanks de Ecuadoraanse wetten die kinderarbeid en uitbuitingsomstandigheden verbieden, delen veel van de 300,000 huishoudelijk personeel in heel Ecuador het verhaal van Neurali. Ze begonnen als kinderen te werken (Neurali begon te werken op 10-jarige leeftijd), in de hoop op een inkomen om hun gezin te onderhouden of misschien een opleiding die betere carrièremogelijkheden zou bieden. Toen ze een jonge vrouw was, verhuisde Neurali alleen naar Guayaquil, het economische kustcentrum van Ecuador, voor precies dat soort kansen. “Ik hoorde dat ik hier meer geld kon verdienen voor dezelfde baan”, zegt ze. “Ik kreeg een baan en werd mishandeld, gedwongen om in de badkamer te slapen.” Dit is een veelgehoord refrein onder huishoudelijk personeel in Ecuador: “Het werkte niet zoals ik had gepland.”
Een deel van het probleem is dat huishoudelijk werk – zowel in Ecuador als elders – vaak niet als een legitiem beroep wordt gewaardeerd en dat degenen die het uitoefenen daarom niet als waardige werkers worden gezien – of soms zelfs als mensen. "Ik werd zo vaak misbruikt dat ik op een gegeven moment dacht: 'Als iedereen mij misbruikt, dan hebben ze misschien gelijk en ben ik geen mens'", zegt Neurali.
De devaluatie van vrouwen en hun werk zet de deur open voor uitbuiting, zelfs als er wetten tegen deze misstanden bestaan, zoals in Ecuador.
In 2013 werd Ecuador een van de eerste landen die Conventie 189 ratificeerde, die door de Internationale Arbeidsorganisatie werd goedgekeurd om het soort arbeidsnormen vast te stellen dat Neurali en haar collega’s zo tekortschieten: een minimumloon, betaald verlof, sociale zekerheid en andere voordelen die werknemers in andere beroepen genieten.
Dat is een stap in de goede richting, maar het is niet genoeg. Huishoudelijk personeel is zich vaak niet bewust van wetten die bedoeld zijn om hen te beschermen, of ze zijn al zo lang het zwijgen opgelegd dat ze niet de rechten opeisen waarvan ze weten dat ze de hunne zijn. Neurali's voorlichting over haar eigen rechten begon met de levensreddende sticker, gegeven door een vriendin, zelf huishoudelijk werker en voorvechter van arbeidsrechten en bescherming. Het promootte een vereniging van huishoudelijk personeel die vrouwen zoals zij mobiliseert om hun collectieve stem te verheffen tegen het misbruik.
Ze geven elkaar voorlichting over de wet, luisteren naar elkaars verhalen en verdedigen huishoudelijk werk als 'echt' werk. Soms, zoals bij Neurali, begint het allemaal met zoiets simpels als een vel papier.
"Ik heb er nooit veel aandacht aan besteed", zegt Neurali over de sticker, totdat Neurali op een dag, vertrouwend op haar vriendin, besloot de associatie die ermee werd geadverteerd te onderzoeken. Het was daar, verenigd met andere vrouwen in de vereniging, dat Neurali begon te leren over het minimumloon en de wetten op kinderarbeid. Ze leerde ook over andere arbeidsvoorwaarden, zoals vakantiedagen, ziektekostenverzekering en sociale zekerheid.
En ze leerde dat zowel zijzelf als het werk dat ze doet er toe doen. Ze hebben waardigheid en waarde.
Die vereniging is uitgegroeid tot een nationale vakbond voor huishoudelijk personeel, waarvan de afdelingen actief zijn in provincies in heel Ecuador. De rol van CARE is om deze hoofdstukken te ondersteunen – om het feit te versterken dat huishoudelijk werk inderdaad echt werk is en dat degenen die het uitvoeren fundamentele arbeidsrechten verdienen.
Het uiteindelijke doel van de vakbond is om aan te dringen op de implementatie en handhaving van deze wetten Conventie 189 en om steun te verwerven voor het nieuwe ILO-verdrag om geweld tegen mannen en vrouwen op het werk te beëindigen. CARE ondersteunt hoofdstukken in hun inspanningen om dat doel te bereiken – door ondersteuning van effectief financieel beheer, training in belangenbehartiging, bewustmaking en andere maatregelen die een samenhangende, efficiënte, transparante en rigoureuze unie bevorderen.
Hoe belangrijk de bestuurlijke verantwoordelijkheden van de vakbond ook zijn, het is echter de persoonlijke transformatie die soms alles kan betekenen voor degenen die deze meemaken.
“Misschien zou ik dood zijn zonder de sticker en de manier waarop die mij met de vereniging verbond”, zegt Neurali. “Ik voel me levend en sterk. Ik voel mij opnieuw geboren. Door de associatie werd ik bewust van mijn eigenwaarde, dat ik van mezelf moest houden. Het heeft mij alles geleerd wat ik weet.”
